John Primer & The Real Deal Blues Band (US) Blues Banana Peel Ruiselede (21-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info band:John Primer & The Real Deal Blues Band info club: Banana Peel © Rootsville 2022

Het zijn drukke tijden voor de reporters van Rootsville. Na 2 jaar van bijna volledige muziekstilstand, schiet iedereen in actie en schieten de optredens als paddestoelen uit de grond. Blijkbaar heeft de aankomende lente en het mooie weer, iedereen terug “in the mood” gebracht. Schier onmogelijk om er overal bij te zijn, maar we doen ons best om zoveel mogelijk bluesnieuws aan de man te brengen.

Mijn “bluesmobiel” begint stilaan de weg naar de Banana Peel vanzelf te kennen. Vorige week Alabama Mike en nu mister John primer met zijn Real Deal Bluesband. Zelf had ik John en zijn companen vorige donderdag in actie gezien in de MOD in Hasselt en hij had er weer een stevige prestatie neergezet. Benieuwd hoe het hem vandaag in West-Vlaanderen zou vergaan.

Tonnen ervaring heeft de man en momenteel “hot” in het muziek gebeuren, want op tournée door Europa. Veel introductie hoeft de man niet. Geboren in Camden, Mississippi in 1945, waarna hij op 18-jarige leeftijd verhuisde naar Chicago. Hij werd gerecruteerd door Willie Dixon, waarna hij deel uitmaakte van de laatste band van Muddy Waters om uiteindelijk gitarist te worden bij Magic Slim & The Teardrops. Bij deze zijn levensverhaal in een notendop.

John wordt zoals steeds bijgestaan door zijn trouwe Real Deal Bluesband en dat is op de eerste plaats harmonica virtuoos Steve Bell, broer van Lurrie en zoon van Carey Bell, Lenny Medie op drums en Darryl Wright aan de basgitaar. Zoals te verwachten, was de joint volledig uitverkocht en de fans zaten met spanning te wachten.. En dat was er aan te zien want toen ik aankwam, stonder al een stevige file en een uur voor aanvang optreden, zat de joint al bijna tot in de nok gevuld.

Na, een alweer schitterende aankondiging van “de Jean”, wurmden de bandleden zich door de dikke rijen fans tot op het podium. John, nog steeds met mondkapje op, je weet maar nooit, deed dat dan nog op zeer humoristische manier en vergastte ons op een acapella intro om “U” tegen te zeggen. Hij had er duidelijk zin, maar wij ook. Iets vertelde mij dat dit weel een héél fijn optreden kon worden.

Dit werd alleen maar bevestigd toen John en zijn “Real Dealers” ‘I Called My baby’ en ‘Same Old Blues’ de zaal inkatapulteerde. Wat mij ook was opgevallen, was dat er een “tipbucket” op het podium stond, iets wat ik in de VS al overal had gezien maar bij ons was dit de eerste keer. John bracht met wat humor over dat er “giften” voor de band mochten worden gegeven. Maar eerlijk? Humor of niet, bij ons hoort dit eigenlijk niet thuis vind ik... just saying..

Enfin,  “retournons à nos moutons’ gelijk ze bij onze zuiderburen zeggen en laten we ons focussen op de gig zelf, want uit de laatste cd “The Gipsy Woman Told Me” kregen we de titeltrack te horen met een fenomenale Steve bell op de Mississippi saxofoon...wuw, wat was me dat? Trouwens niets dan lof voor de band want de retenstrakke ritmesectie hield er stevig de pas in en John bewees nogmaals dat hij meer pit in zijn kleinde teen heeft dan sommige jonge gasten in heel hun lijf.

Vervolgens kregen we ‘How Long Will You be Mine’ en werd, voor de eerste maal, de slide bovengehaald bij ‘Got Myself Another Woman’. Waarna hij zijn “Les Paul” van de staander haalde voor een knappe ‘Feel Like Going Home’ om af te sluiten met Muddy’s ‘Can’t be Satisfied’. Voorwaar, voorwaar ik zeg u...dit was een fenomenale eerste set en van een niveau hoger dan vorige donderdag in Hasselt. Dat beloofde voor het vervolg van de avond.

Tijd voor de tarditionele “Duvel” een een klapke met de band en we konden ons terug installeren voor John Primer deel 2.

Hij nam onmiddellijk iedereen bij de keel met zijn eigen interpretatie van John Lennon’s ‘Imagine’,  opgedragen aan de mensen in Oekraïne, wat hem een warm applaus opleverde. Het viertal schakelde een versnelling hoger met ‘If You Love Somebody’ en ‘Bring It On Home’ van Sonny Boy Williamson. En mocht toen even vertragen en alweer serveerde hij zijn formidabele versie van ‘Rainy Night In Georgia’.

Met ‘Stagger Lee’ en zijn onvermijdelijke ‘Mojo Working, werd een eind gebreid aan dit wel, zeer goed, optreden. Het laatste nummer draaide dan ook uit op een massale zangstonde. Natuurlijk moest er dan nog eentje bijkomen, want het was nog geen 23.00 uur , en die laatste “for the road” gaf John dan ook weg zonder morren en het kon niet toepasselijker met ‘The Time Has Come (to say goodbye)’. Hij zwierde daar nog een instrumentale achter met  “The Star Sprangled Banner” om te eindigen met de gevleugelde woorden; “This one was for all flags”! Mr Primer, u bent een groter mijnheer !!!

Meer moet hier niet aan worden toegevoegd. Dit was een schitterende avond. Ik heb een totaal ander set gehoord dan vorige week in Hasselt, de band speelde op “Champions league” niveau...and I had a ball !!! Volgende afspraak daar in Ruiselede, is 04 april met het bezoek van James Armstrong. Just be there folks!!!

Marcel